โทรศัพท์กับแดเมียน

~คิดถึงฉันไหม?

ลมหายใจของฉันพรวดพราดออกจากปอดอย่างไร้เสียง เข่าฉันแทบทรุดจนต้องนั่งลงบนขอบเตียง กำโทรศัพท์ไว้แน่นจนข้อนิ้วปวดไปหมด

“โอ้ มง ดิเยอ...” ฉันกระซิบ มือฉันยกขึ้นปิดปาก พยายามหยุดยั้งอาการสั่นที่แล่นริ้วขึ้นมาในลำคอ เขาเอง เขาแน่ๆ ต้องเป็นเขาอยู่แล้ว จะมีใครอื่นเรียกฉันว่า ‘มง เอลูอีส’ อีกล...